Bazen hatırlamamak daha güzeldir...

Her türlüsüne,azına çoğuna,fizikisine sözlüsüne...kabul gösteremeyeceğimiz bir konuya değinmiş ilknur arkadaşımız...
Çocukluğumdan bahsetmek istemeyişim belki de hayatımın en mutsuz döneminin sebebi olmasındandır...Çocukluğumdan bahsederken bu konuya da mutlaka ucundan kıyısından bulaşmak zorunda kalacağım içindir...
Belki de çaresizliğin,kadın ve çocuk olarak güçsüzlüğün olumsuz etkilerini en çok gördüğüm ve bundan nefret ettiğim zamana denk geliyor olmasından...
Bilmiyorum belki de kendisine baba diyen küçücük bir kızı çocuğu gibi görmeyip,kendi acizliğinin acısını ondan çıkarmaya çalışan bir zavallının,hayatımın o döneminde yer almasındandır...
Dışarıda beyefendi gibi görünüp,evinde bencil,düşüncesiz ve hayvanca davranan,en çirkin yüzünü kendisine sığınanlara gösteren erkek cinsinden nefret etmeme sebep o garip insanın hayatımın o dönemine bıraktığı izlerdendir...
Çocuklarını sevip okşamak için onun olmadığı zamanları gözleyen,onun darbelerinden çocuklarını korumak için kendini öne atan bir annenin mis kokusunu ancak ağlayarak,gözyaşları içinde içime çekebildiğim için...
Şimdi benim o zamanki durumumda olan çocukları masum gözlerindeki tek bir bakıştan tanıyabildiğim ve birşey yapamamanın acizliğini en derinlerde hissettiğim içindir...
Bir çocuğa,bir anneye...Kendini korumaya gücü yetmeyecek herhangibir canlıya, bedensel olarak daha güçlü olmasının dışında hiçbir meziyeti olmayan zavallı(!) mahluklar tarafından uygulanan şiddetin her türlüsüne Allahtan belalarını dileyerek karşıyım...
Dipnottur:Bu yazıma yorum yazmazsanız mutlu olurum...